Durum-dumb Tsjh!

Ik merk aan mijn omgeving dat steeds meer mensen op zoek zijn naar Een Lief. Niet persé een longterm “schat knijp jij de mee-eters op mn rug even uit nu je daar toch bent”-relationshit, maar gewoon een sappig stukje vlees om de zomer mee door te komen. Borsten ingevet en hakken geslepen begeven ze zich naar de seksuele supermarkt die haar waar op broeierige terrasjes uitstalt al ware het een feestelijke strandbarbecue.

Ook ik struin de buffelbufetten van de Gentse binnenstad af, maar met weinig appetijt; een recentelijk opgelopen voedselvergifitiging speelt me nog steeds te veel parten. Een beetje lusteloos rondgeprick hier en daar, maar om te overleven in de relationele restaurantbusiness kan je beter een sterke maag hebben. Het oeroude principe “eten of gegeten worden” staat hier in steengrill gehouwen. Persoonlijk vind ik het niet zo erg wanneer dat laatste mij overkomt, met alle puns lekker nat geintended, maar er zijn wijven voor wie de hemelsluizen op dat moment opengetrokken worden. Ze wanen zich de eerste beste bickybimbo, en vaak kan ik niet anders dan hen gelijk geven. Wie in die metafoor de snackbar is laat ik even in het midden, maar wat duidelijk is dat zij verslonden werd en de jongen deze maal spreekwoordelijk “vol” zat.

Zonder bitter, feministisch of wrang te klinken; dat is nu eenmaal hoe het gaat. Na grote hoeveelheden alcohol gaan mannelijke sadistische snackers op zoek naar een gewillig Tozi-trutje. “Met alle groentjes?” –“Ja.. of nee, doe maar eentje zonder capsones graag.” Met beide handen omklemmen ze hun hap die ze gulzig met hun mond bewerken, en smakken goedkeurend bij de aanblik van de volgespoten lekkernij. Dat het smakelijke ding ondertussen half uit elkaar valt in hun grijpgrage handen kan hen weinig schelen, instant satisfaction, door alcohol gegenereerde munchies, en achteraf voldaan grijnzen. Hun etensresten mag iemand anders opruimen, in het beste geval halen ze zelf nog een servetje boven. Wie is er dan nog verbaasd dat ze, net zoals na iedere goedkope snack, achteraf nog honger hebben?

Voor enkele acquaintances hier me overgieten met hete pek en zwanenveren: ik ben niet algeheel tegen zulke nachtelijke smulpapen, en maakte me zelf ook al enkele malen schuldig aan kosteloos kluiven. Bij bepaalde bedpartners kon een gedeelde toekomst me immers worst wezen, dus vraiment oui et de nouveau!, ik gedroeg me als een (vian)del en liet ze mij in een recordtempo verslinden. Zolang het duidelijk is wat je beiden van een bedencouter verwacht zou een indigestie uitgesloten moeten zijn. Zolang je niet kotst, sterft van de maagpijn of tranende ogen krijgt heeft het geen fuckall te betekenen.

Voor zij die echter juli en augustus 2010 persé willen bombarderen tot een onvervalste Summer Of True Love: hang niet de cheapass chutney uit! Stop met mannen over je heen te laten rollen al ware je de eerste beste tearoompannenkoek. Wees duurzaam, wees precious, wees motherfucking L’oréal. Wees verse gember voor mijn part, het soort spul waarvoor ze helemaal naar een speciaalzaak moeten rijden, in de rij moeten staan en nog eens een flink pak euro’s voor mogen neertellen. Of wees gewoon godvergeten lekker. Onvoorstelbaar verukkelijk. Zinnenstrelend, onvergetelijk en simpelweg sensationeel*. Dat/daar schuiven ze echt nog wel een tweede, derde, vierde keer voor binnen.

Itadakimasu!

* Laat het zijn van sushi of andere visgerechten voor die gelegenheden achterwege.

Lalalala take me home

Him: Jade
Her: Alexander
Him: Do you remember that day you fell outta my window?
Her: I sure do, you came jumping out after me.
Him: Well, you fell on the concrete, nearly broke your ass, you were bleeding all over the place and I rushed you out to the hospital, you remember that?
Her: Yes I do.
Him: Well there’s something I never told you about that night.
Her: What didn’t you tell me?
Him: While you were sitting in the backseat smoking a cigarette you thought was gonna be your last, I was falling deep, deeply in love with you, and I never told you til just now.

there’s something on the wing..

some..thing.?

DJ Shadow, over exact twee maanden – maandag 9 augustus 2010 – is ie live aan het werk te zien in het Openluchttheater van het Rivierenhof (da’s Antwerpen bitchezz)

Coked Up

Er is niets waar ik een grotere haat-liefde-verhouding mee heb dan eten. Zoals in een vorige blogpost reeds vermeld is mijn metabolism de ultieme bitch die spreekwoordelijk roet in het letterlijke eten komt smijten. Als ik nog maar de dampen van een lasagna al forno opsnuif ben ik 800 gram bijgekomen. Fosho. Daarom dat ik zoveel en zovaak mogelijk probeer te weerstaan aan voedsel. Maar niet altijd.

Bon repas doit commencer par la faim: ik kan verschrikkelijk genieten van een stuk brie, een verse pasta met kerstomaatjes, brokken parmezaan en rucola, een vettige zak pickleschips of een dampende kom soep. Fruitpap, spinazie, groene zure appels, croque madames, yoghurtmetmuesli, een bloeddoorlopen steak of een smoske hesp zonder ei. Aardappelsla, vinaigrette op basis van azijn, zure veenbesjes of kalfslapjes met limoen en wittewijnsaus. Gegrilde in look gedrenkte ongepelde scampi’s en huisgemaakte broodpudding, bladpeterselie, capresesalade en zilte zoute zeekraal… voor deze gerechten zuig ik een hele bestuursraad leeg. Los daarvan lust ik bovendien nagenoeg alles. D’accord, ik ben allesbehalve een zoetekauw en snap de seksvervangende relatie die de meeste vrouwen met ijs of chocolade hebben niet, maar er zijn weinig voedingsmiddelen die ik onaangeroerd richting keuken zou terugsturen. Rode kool, zuurkool, loze vinken en vissoep; die shit raak ik met geen vinger aan, maar voor de rest ben ik “geen moeilijke”. Neem me mee en stel me voor aan je ouders!

Daar stopt mijn idealeschoondochterigheid. Want hoewel ik vol smaak uw moeke’s stamppot naar binnen zal werken, er mag niet van mij verwacht worden dat ik op dezelfde moederlijke wijze zal providen voor mijn vent. Ik bedoel dat allesbehalve feministisch, ik ben nog steeds een tikkel voorstander van het klassieke rollenpatroon, maar koken is nu eenmaal iets waar ik mijzelf niet in gespecialiseerd heb. Niet dat ik koken een onnuttige bezigheid vind, allerminst. Ik benijd vriendinnen die wél hun weg weten met potten en pannen, maar nam nooit de moeite het effectief te leren. Naturalment, ik ben geen volslagen keukenkluns; mijn italiaanse hamburgers leidde menig manvolk al around the yard en in mn bed, maar als puntje bij paaltje komt kan en wil ik niet koken.

Ten eerste snap ik al de moeite niet die er bij koken komt kijken. Ik zie niet in waarom ik prei, worteltjes, ui en selder aan mootjes moet hakken terwijl ik een perfect voorgemaakt groentensoepje bij de traiteur kan scoren. Of waarom ik in godesnaam een halfuur voor ik wil eten aan de voorbereiding van de maaltijd moet beginnen. Een tijdverdrijf als ’n ander misschien maar ik besteed de mijne liever anders. (Let op het ontbreken van het woord “nuttig”!) Het is voor mij ook niet noodzakelijk, de vlieger dat alles eens zo goed smaakt als je er je werk aan hebt gehad gaat voor mij niet op. Ik en mijn maag zijn net zo tevree met een iglo stoomzakje, een pizzafoonpizza of een haastig meegegriste perzik.

Ten tweede ben ik het type dat haar kishcash liever besteedt aan kleren, schoenen en alcohol in plaats van een zak aardappelen en een sixpack yoghurtjes. Ik sla voedsel in wanneer ik honger heb, en eet het diezelfde avond nog op. Met wat geluk bevatten mijn kotkeukenkastjes op dit moment enkele minutesoepjes, een potje pesto en wat vergeten kerstomaatjes, maar ik zou er geen geld op inzetten.

Ten derde kan ik nooit op tegen mijn grootste idool. Ik ben een onvoorstelbare huis-tuin-en keukenprogramma verslindende schpijthoer die bijgevolg ook mevrouw Lawson’s krielenroerselen volgt. Nigella bites, Nigella feasts, Nigella rules ! Hoewel haar gerechten vaak te zoet, te vettig, te ingewikkeld of te overdadig zijn naar mijn smaak, het is die godverdomse flair waarmee ze het geheel presenteert. Ze goochelt en danst met adjectieven, en ieder ingrediënt wordt met evenveel liefde behandeld en omschreven al waren het een paar Louboutins met Swarovski-hak. Niet alleen is ze bloedmooi, je ziet dat ze houdt van alles wat ze in haar gezellige keuken tevoorschijn tovert. Het is geen graatmagere cunt die wrang glimlacht boven drie wortels en een selderstengel, nee, ze zweert bij volle room, dikke hoeveboter en kilo’s chocolade. Ze kan het niet laten af en toe een perfect gemanicuurde wijsvinger in de sauspan te laten verdwijnen, en laat ieder voor het programma gefabriceerd gerecht gulzig tussen haar lustig gelipstickte lippen verdwijnen. Dit is het soort vrouw die er altijd geweldig uitziet, de beste dinnerparties organiseert, een lieve zorgzame moeder is en een exquisiet pijpende echtgenote. Gulzige gasten kwamen meermaals klaar door wat er op haar eettafel verscheen. Voor minder wil ik niet gaan, en het idee alleen al laat me uitgeput hijgend op mn keukenvloer achter. Ik weet wel beter!