Reverze, het mekka voor de versgelakte en felgeklakte medemens. Al van zeven uur ’s avonds staan ze aan te schuiven voor de deuren van het -hoe kan het ook anders- Antwerpse Sportpaleis. En sporten, dat zullen ze zeker. Op meer dan zeventig dj’s zullen deze vriendelijke johnen tot 7h ’s ochtends de vloerborden doen trillen.
Als u zich nu afvraagt wat ik in hemelsnaam in dat hellehol te doen heb gehad dan hebt u mijn blogs niet met de nodige aandacht gelezen. Ik werk als bar- en promomeisje voor een eventbureau dat mij naar alle uithoeken van het land stuurt. Van hondenshows naar de Eroticabeurs, van Laundry Day naar Bassleader, en nu dus ook Reverze.
Het lijkt alsof iemand een maand lang Jersey Shore verslonden heeft en hier de restanten uitbraakte. Hoog haar, feloranje make-up, airmaxen, het obligate petje en shortjes met in strass een woord dat ik persoonlijk niet met mijn derriere zou willen vereenzelvigen. Tant pis, pour les filles la même chose. Ze fistpumpen alsof ze eigenhandig het gat in de ozonlaag groter willen maken en hippen rond als geconstipeerde mussen. Een enkeling besluit om tien uur dat het genoeg geweest is en legt zich te rusten in een plasje (eigen?) braaksel. Die van het Rode Kruis stonden erbij en keken ernaar.
Skinheads stroomden af en aan voor wat zij noemden ‘”veel te duur piswater” waarop mijn Zimbabwaanse collega van schrik onder de toog kroop. Ze maalden met hun tanden de binnenkant van hun wangen aan flarden en staarden met de blik van een pitbull die net een gewond konijntje spotte in de leegte. Nu moet ik zeggen dat sommige grieten er inderdaad wel uitzagen als roadkill, of op zn minst iets van de weg hadden geschraapt om het aan hun toch al torenhoge kapsel te spelden, maar dat wil niet zeggen dat ze deze agressieve lullen verdienden.
Ik moet het hen echter wel nageven, de johnen en marina’s van de eenentwintigste eeuw (nu kortweg guido of guidettes genoemd): om zeven uur ’s ochtends stonden ze nog steeds te gààn! Als taaldeskundigen zich over voorbije werkwoordcombinatie buigen zullen ze even verbouwereerd zijn als ik toen ik om half acht ’s ochtends met borstels de feestvierders moest buitenjagen. Enkele vriendelijke neonazi’s hielpen verwoed mee de losse flesjes in vuilniszakken te steken terwijl de rest ons een prettige opruim toewenste. Something ‘bout those little pills..
Harry Truman, Doris Day, Red China, Johnnie Ray, South Pacific, Walter Winchell, Joe DiMaggio, Joe McCarthy, Richard Nixon, Studebaker, television, North Korea, South Korea, Marilyn Monroe, Rosenbergs, H-Bomb, Sugar Ray, Panmunjom. Brando, “The King and I”, and “The Catcher in the Rye”, Eisenhower, vaccine, England’s got a new queen, Marciano, Liberace, Santayana goodbye. Josef Stalin, Malenkov, Nasser and Prokofiev, Rockefeller, Campanella, Communist Bloc, Roy Cohn, Juan Peron, Toscanini, Dacron, Dien Bien Phu Falls, Rock Around the Clock , Einstein, James Dean, Brooklyn’s got a winning team, Davy Crockett, Peter Pan, Elvis Presley, Disneyland, Bardot, Budapest, Alabama, Khrushchev, Princess Grace, Peyton Place, Trouble in the Suez. Little Rock, Pasternak, Mickey Mantle, Kerouac, Sputnik, Zhou Enlai, Bridge On The River Kwai, Lebanon, Charles de Gaulle, California Baseball, Starkweather homicide, Children of Thalidomide, Buddy Holly, Ben Hur, Space Monkey, Mafia. Hula Hoops, Castro, Edsel is a no-go, U2, Syngman Rhee, payola and Kennedy, Chubby Checker, Psycho, Belgians in the Congo. Hemingway, Eichmann, Stranger in a Strange Land, Dylan, Berlin, Bay of Pigs invasion, Lawrence of Arabia, British Beatlemania, Ole Miss, John Glenn, Liston beats Patterson, Pope Paul, Malcolm X, British Politician sex, J.F.K. blown away. Birth control, Ho Chi Minh, Richard Nixon back again, Moonshot, Woodstock, Watergate, punk rock, Begin, Reagan, Palestine, Terror on the airline, Ayatollah’s in Iran, Russians in Afghanistan, Wheel of Fortune, Sally Ride, heavy metal suicide, Foreign debts, homeless Vets, AIDS, Crack, Bernie Goetz, Hypodermics on the shores, China’s under martial law, Rock and Roller cola wars, …
u bent nu klaar om als een volslagen malloot naar uw televiesietoestel te schreeuwen, weet wel dat het Van Looy worst zal wezen.
alvolgens een unicum op mijn blog. Hoewel ik jullie steeds voorzag van blogposts en een vette grijns heb ik nooit echt contact gezocht met mijn phans aan de andere kant van het scherm. Bij deze reik ik jullie dus de hand.
Gisteravond stuitte ik op de How I Met Your Mother-aflevering “The sexless innkeeper” (S05E04) en heb wellicht mijn hele appartement wakker-ge-eureekaad (jammer genoeg géén laureaat voor Van Dale’s Woord Van Het Jaar). The sexless innkeeper is een fenomeen dat al langer in mijn vriendenkring bekend stond, maar er was nog nooit echt een naam aan gegeven.
Prent jullie in: je bent in een vreemde stad, je beste feestvriendin liet je in de steek voor een Jimmy met te veel –laat ons hopen- wax in zijn haar en jijzelf hebt slaapplaats noch autosleutels. Qu’est-ce-que tu fais? Naast een tantrum of zeven gooien op je beste vriendin en diens bedactiviteiten moet je voor jezelf een bedstee of op zn minst een sofa zien te versieren. Letterlijk. Niet bepaald moeilijk, aangezien Homos non Homo nu eenmaal een zwak ras zijn. Een stukje cleavage, een pruillipje en hevig wimpergefladder en je bent een horizontale rustplek verzekerd. Je kan natuurlijk ook steeds de sad, needy and hopelessly-in-love-with-u malefriend bellen, maar de kans is groot dat je dan met volgende paragrafen niet wegkomt.
Het allerbelangrijkste aan deze actie is immers dat je je eer en carnale schat voor jezelf bewaart. Blijf er slapen maar heb geen seks, beloof hem desnoods seks, maar gun het hem niet, al is hij nog zo verrukkelijk. Zie je, niemand wil een wanhopig dakloos kalf zijn, maar al helemaal niemand wil het wanhopige dakloze kalf zijn dat haar benen moet spreiden voor een overnachting te legitimeren. Kan je evengoed “poverty will tear us apart again” op je broekspijpen borduren.
Nu ben ik heus niet de non die met opgeheven wijsvinger gaat beweren dat meisjes die “outputten” op de eerste date al meteen het respect van het manvolk verliezen, want dat is een mythe die ik en mn girls al meermaals onwaar hebben bewezen. Voor mijn part kruip je na de eerste vijf minuten al met je rightaway romeo in de cafétoiletten, maar doe dit terwijl jij zelf de macht in handen en een dak boven je hoofd hebt, anders lijkt het me bijzonder nefast voor je zelfrespect, je eergevoel en je bekkenbodemspieren.
Om je het schaamrood en eventuele soa te besparen bestaan verschillende escape routes:
1) val onmiddellijk in slaap
2) kots (of doe alsof) met veel verve en geluid zijn toilet onder
3) huil, alsof je leven ervanaf hangt, zijn borstzakje nat
4) zeg gewoon nee
De volgende ochtend “schiet” je wakker, mompel je iets over een afspraak die je niet mag missen en roep je hem met wriemelende vingers “tot de volgende keer, lieverd!” toe.
Na een vermoeiend nachtje doen-alsof (but hey, je bent alvast niet doodgevroren in de goot) zal je alvast geen slaap laten om de blueballs van je bedboy, en wieweet heb je een extra telefoonnummer versierd.
Het vergt echter een hele dosis zelfbeheersing en klasse om met deze daad weg te kunnen komen, de meesten buigen immers onder invloed van alcohol en/of een schuldgevoel het hoofd richting hun herbergier’s kruis.
Hierbij kom ik tot de kern van deze blogpost, een uitdaging zo je wil.
De eerste FakePlasticRuby-fan, man of vrouw, die in vijf verschillende steden een sexless inkeeper weet te pullen krijgt een hemel-in-prijzende blogpost van mijn hand en een fles whiskey naar keuze. Bewijzen zijn noodzakelijk, een muntje op het kussen niet. Voor voorwaarden kan je me altijd mailen: ruby@herbest.com
Af en toe zwem en verzuip ik in mn eigen lichaamsvet. Hamburgers op de flashmarkt om zeven uur ’s ochtends, Costa-cupcakes in Camden, liters alcohol, een intense relatie met een zekere Dr Oetker en een aangeboren voorliefde voor alles pasta maken me soms een plausibel deelneemster aan de wedstrijd “ga voor de perfecte bol”. Met tieten die zich dagelijks in een C-cup-BH nestelen is dat dan ook een mooie uitdaging.
Toch zijn er dagen waarop ik het beu ben. Dagen waarop ik crashdieet (it IS a verb) alsof morgen een verre vage belofte is waar niemand zich ooit aan zal houden. Dagen waarop ik grommend op selderstengels knauw, soep slurp en ijswater drink. Om dan weer kilo’s kwijt te spelen. Voorlopig werkt dit gejoojoo nog; na zo’n calorie-arme periode is mijn buik weer plat, zijn mn lovehandles verdwenen en mn junkbeenderen geprononceerder. Euphoria, dat moeten we vieren! Met veel alcohol! Ik breng mijn leven door in een sick cycle caroussel van vasten en vettigschransen, overgoten met een sausje van angst voor de onvermijdelijke cellulitis.
Want ja, snoepjes aller provincies, dàt zijn de afschuwelijke gruwelijke gevolgen van een levensstijl comme le mien: een metabolisme dat nergens naar lijkt, een rollercoaster van een suikerspiegel en de in de Flairmond schattig gemaakte “appelsienenhuid”. Ik weet dus net zo goed als ieder rund dat wekelijks “de boekskes” koopt dat een evenwichtig, gebalanceerd dieet veel gezonder is, en dat je met veel moed en geduld kilo’s permanent kwijtspeelt, maar daar heb ik geen zin in. Ik wil geen leven dat gedomineerd wordt door eten, al neig ik soms naar het obsessieve. Moest ik de moed hebben telkenmale een tandenborstelsteel tegen mn huig te knallen, ik was vast al boulemisch.
Om dan te bedenken dat er mensen in mijn nabije omgeving zijn die wercklich àlles mogen stouwen zonder een kilo bij te komen. Spaghetti als ontbijt, frieten als tienuurtje en tussendoor nog enkele smoskes prepare. Graatmager blijven ze, deze onmensen die mijn bestaan verzieken en mn ogen uitsteken. Ik probeer dan maar te denken aan hun uitgemergelde achterwerken (die in hun geval beter achterklusjes zouden heten) en theezaktietjes, maar veel troost biedt het niet. Ik verban hen bij deze naar modebladen all over, want zelfs de ontzagwekkelijkste plorks (doe navraag in omgeving Brabant en Limburg voor de betekenis van deze afkorting) komen tegenwoordig aan de bak als model. Smoelwerken alsof ze er net een vakantiejob als spoor bij de NMBS hebben opzitten, maar wel uitgemergeld fab. CliqueDeeClickClick.
Een job als een ander, en ik kan perfect leven met de magerzuchtige mode-industrie, zoals eerder al aangehaald. Deze onvoorstelbare zkinniezoids hebben geen ander nut in het leven behalve magerzijn. Ze moeten er fuckall voor doen, en ze laten de kleren kapstokgewijs volledig tot hun recht komen. Deze mensen zijn Darwiniaans voorbestemd voor het modellenwerk, en daar kan ik mijn retrolijf (ik weiger Rubens al in de mond te nemen) enkel maar bij neerleggen.
Wat echter schrijnend is zijn de hopen dromers die darling Darling Niki in haar blog als volgt omschreef: “Rotverwende modellenkindjes met luciferbeentjes en knorrende maagjes met alleen een poederhoopje amfetamines erin. Die mineraalwater drinken, alleen mineraalwater, en die potjes babyvoer lepelen alsof er geen morgen meer zal zijn. 71 kcal per honderd gram, c’est si bon bon.” Kortom: Meisjes die Moeite doen. Hobbymodellekes. Ze zijn net niet zo onprofessioneel als de snollen die hun bikinifoto’s (gemaakt in sepia door een of andere Kazim Met Kodak voor vijftig euro op het strand van Lloret de Mar) een portfolio noemen, maar ze zijn nu ook niet bepaald Anouck Lepère. Modelling is hun “hobby”, een “leuke bijverdienste”, want zelf zijn ze “helemaaaaal niet zo oppervlakkig”. Ik kom ze regelmatig tegen, de boulemiekes van deze samenleving, met whiskeycolalight in hun poten en een mentholsigaret tussen hun lippen, rondhupsend op hippe hotspots, want zo worden ze gezien en al dansend verbrand je zeker wel “een miljoen calorieën!”. Voorts worden ze gekenmerkt door hun belachelijke au-serieux die ze zichzelf en hun volstrekt onnuttige bezigheden opleggen.
Quote from Truth: “fuck ik voel mij zo slecht! Ik heb vandaag een pistolet met kaas gegeten en ik heb overmorgen ne shoot! Ik denk da ik doodga!”.
Ik denk dan: als God je niet het metabolisme van een model heeft gegeven, probeer het dan niet. Wees dan gewoon Mooi, en laat het Magerzijn over aan mensen die zo gebouwd zijn. Maar niemand, en zeker zij niet, geeft een fuck om wat ik denk. Dus ze klagen, stouwen en bouwen verder, en laten mij kokhalzend achter. Jammergenoeg komt het zelden tot kotsen.
Ik merk aan mijn omgeving dat steeds meer mensen op zoek zijn naar Een Lief. Niet persé een longterm “schat knijp jij de mee-eters op mn rug even uit nu je daar toch bent”-relationshit, maar gewoon een sappig stukje vlees om de zomer mee door te komen. Borsten ingevet en hakken geslepen begeven ze zich naar de seksuele supermarkt die haar waar op broeierige terrasjes uitstalt al ware het een feestelijke strandbarbecue.
Ook ik struin de buffelbufetten van de Gentse binnenstad af, maar met weinig appetijt; een recentelijk opgelopen voedselvergifitiging speelt me nog steeds te veel parten. Een beetje lusteloos rondgeprick hier en daar, maar om te overleven in de relationele restaurantbusiness kan je beter een sterke maag hebben. Het oeroude principe “eten of gegeten worden” staat hier in steengrill gehouwen. Persoonlijk vind ik het niet zo erg wanneer dat laatste mij overkomt, met alle puns lekker nat geintended, maar er zijn wijven voor wie de hemelsluizen op dat moment opengetrokken worden. Ze wanen zich de eerste beste bickybimbo, en vaak kan ik niet anders dan hen gelijk geven. Wie in die metafoor de snackbar is laat ik even in het midden, maar wat duidelijk is dat zij verslonden werd en de jongen deze maal spreekwoordelijk “vol” zat.
Zonder bitter, feministisch of wrang te klinken; dat is nu eenmaal hoe het gaat. Na grote hoeveelheden alcohol gaan mannelijke sadistische snackers op zoek naar een gewillig Tozi-trutje. “Met alle groentjes?” –“Ja.. of nee, doe maar eentje zonder capsones graag.” Met beide handen omklemmen ze hun hap die ze gulzig met hun mond bewerken, en smakken goedkeurend bij de aanblik van de volgespoten lekkernij. Dat het smakelijke ding ondertussen half uit elkaar valt in hun grijpgrage handen kan hen weinig schelen, instant satisfaction, door alcohol gegenereerde munchies, en achteraf voldaan grijnzen. Hun etensresten mag iemand anders opruimen, in het beste geval halen ze zelf nog een servetje boven. Wie is er dan nog verbaasd dat ze, net zoals na iedere goedkope snack, achteraf nog honger hebben?
Voor enkele acquaintances hier me overgieten met hete pek en zwanenveren: ik ben niet algeheel tegen zulke nachtelijke smulpapen, en maakte me zelf ook al enkele malen schuldig aan kosteloos kluiven. Bij bepaalde bedpartners kon een gedeelde toekomst me immers worst wezen, dus vraiment oui et de nouveau!, ik gedroeg me als een (vian)del en liet ze mij in een recordtempo verslinden. Zolang het duidelijk is wat je beiden van een bedencouter verwacht zou een indigestie uitgesloten moeten zijn. Zolang je niet kotst, sterft van de maagpijn of tranende ogen krijgt heeft het geen fuckall te betekenen.
Voor zij die echter juli en augustus 2010 persé willen bombarderen tot een onvervalste Summer Of True Love: hang niet de cheapass chutney uit! Stop met mannen over je heen te laten rollen al ware je de eerste beste tearoompannenkoek. Wees duurzaam, wees precious, wees motherfucking L’oréal. Wees verse gember voor mijn part, het soort spul waarvoor ze helemaal naar een speciaalzaak moeten rijden, in de rij moeten staan en nog eens een flink pak euro’s voor mogen neertellen. Of wees gewoon godvergeten lekker. Onvoorstelbaar verukkelijk. Zinnenstrelend, onvergetelijk en simpelweg sensationeel*. Dat/daar schuiven ze echt nog wel een tweede, derde, vierde keer voor binnen.
Itadakimasu!
* Laat het zijn van sushi of andere visgerechten voor die gelegenheden achterwege.
Onlangs werd ik onrechtstreeks uitgenodigd voor een triootje. Geen letterlijke vertaling van het populairdere “ménage à trois” maar de real otherfucking deal. Het spijt me bij deze dus vreselijk dat deze blogpost wederom over seks gaat, maar in een maand als maart heeft een mens niet veel meer om over te klagen dan de vochtigheidsgraad van voetpaden en eigen onderbroekjes.
Waar er allerhande SOS-boeken als jonge radijzen uit de grond schieten wordt een niche-essentie zelfhulpboek schromelijk over het hoofd gezien: SOS Trio. Noem me preuts, onervaren en eender welke kleur achter mn oren, ik zou geen flauw idee hebben hoe je aan zoiets begint.
Stap 1; keuze van je medespelers.
Laat ons ervan uitgaan dat je niet in een relatie zit, om de spreekwoordelijke –en dus negatieve- nattigheid te vermijden. Een triootje met je partner en een object naar (wiens?) keuze komt er algauw gemekker en een stopwatch bij te kijken. Een relatie van om en bij de vier jaar happiness en deugd afbreken omdat boyfriend-dear enkele minuten langer met zijn hoofd tussen de benen van de indringster (of in dit geval; ingedrongene) vertoeft dan dat hij gemiddeld zijn neus in jouw minimalistische bush begraaft is allerminst gezegd sneu. “Ik zag je wel naar haar kijken hoor!” vervalt hierbij in het niets.
Bref, vous-êtes seule en op zoek naar een avontuurtje. Mijns inziens zijn er dan twee opties: ofwel kronkel je jezelf rond zowel een retescheef vrouw- als manspersoon en draai je hen beider binnen. Moedig hen vooral aan elkaars keelholte ook te verkennen terwijl jij nog meer drank voor je soon-to-be partners in crime gaat bestellen.
Je kan ook je beste vriendin “deur den bak sleuren” voor de ogen van een hitsig café, en in geval van een zelfde smaak wat venten betreft er het apetijtelijkste exemplaar uitkiezen. Pourquoi je sais pas, maar eender welke vent wordt opgewonden van twee muilende grieten en laat er spontaan zn broek voor zakken. Wat nou zwak geslacht?
Stap 2: keuze van de locatie der copulatie
De klassieker “your place or mine” wordt bruutweg verkracht door een herhalende “your place” bij te voegen, maar verder dan stilistiek vormen zich er geen problemen. De persoon wiens bed zich het dichtste bij en wiens ouders zich het verste af bevinden mag zijn of haar lakens open slaan voor wat ongetwijfeld een “vuil bedoenig” wordt.
Stap 3: the works
Het is dit gedeelte waar ik nog het meeste problemen mee heb. Aangezien ik geen druppel laat om twee ruftende rampetampende venten is voor mij de combinatie meisje jongen meisje de ideale bemanning. Maar eens het mannelijke lid zich niet in jouw vaargeul boort, en jij noodgedwongen wat tepels, schouders en –spaar me- tenen over hebt om in te bijten moet je je toch al snel uit de boot gevallen voelen? Ik keek misschien te veel friends, maar hoe barmhartig je alledrie ook moge zijn, ik zie een poepen met een extra persoon enkel gepaard –pun so intended- gaan met extra veel issues, jaloezie, verveling en bochtengekronkel.
Conclusie; het is niets voor mij, al ben ik er zoals iedereen een tikkel nieuwsgierig naar. Bijna had ik er eentje, september vorig jaar, tot het tweede vrouwelijk lid zich meer aangetrokken voelde tot het lozen van de door haar genuttigde martini’s in haar eigen vuilbak. Désolé, maar misschien maar goed ook. Awkward situations zijn in het leven van een twintiger al legio.
De afwijzing van het in de openingszinvervat voorstel had echter niets met het vele “gedoe” dat een trio omhelst te maken. Iets wat ik vergat te vermelden is dat een trio sowieso een machtsspel is. Zoals in vorige blog al eens bewezen zijn wijven des duivels, en als je er twee samen in bed plant zijn vergelijkingen à la wie heeft de zachtste huid, de grootste tieten, de slankste taille onvermijdelijk. Zaai daar nog een naakte vent tussen, en wedstrijdjes comme bij wie kreunt hij het hardst, bij wie blijft hij het hardst en bijgevolg wie wil hij het hardst zijn niet weg te denken. Een ultieme zaligheid voor de op zijn rug gelegen dude, maar een ware strijd voor zijn bedcompanie. Overigens werden mijn zinnen nu ook niet bepaald geprikkeld door haar benen, bitterheid, basisopleiding en eerdere bedverhalen.
Kortom: Neen bedankt schat, deze keer heb IK hoofdpijn.
Inleiding: Een goede nachtrust, trainingsbroeken, een pull of vijfendertig vitaminensupplementen, desnoods some revitalose quoi!, en voldoende groenten en fruit. Misschien koffie. Dat zouden de ingrediënten van een succesvolle blok moeten zijn, iedere student weet dit, en toch wordt het verzuimd. Ik ga echter ieder jaar zo ver over de grens dat de lijn niet eens meer te zien is. Hopsend en springend probeer ik nog ergens een puntje van die last frontier achter me te ontwaren, maar tevergeefs. (Hierbij hou ik overigens wel mijn tieten vast, want hangborsten zijn bijna even erg als Haïti.) Dus lak ik mijn teennagels, knal ik de zoveelste redbull achter mn huig en probeer me te bedenken wanneer de laatste keer was dat ik mijn bed nog ns zag. De resultaten zijn meestal ontmoedigend. U denkt nu wellicht een topstudent met faalangst aan de andere kant van het scherm te ontwaren, maar niets is minder waar.
Van de 53 uur die ik wakker woel ben ik er misschien tien productief. Zo gaat dat in Rubyland. MTV.com, E!tv, de dagboeken van Adrian Mole en winkelstraten zonder jengelend rotjoch en ik ben een vogel voor de spreekwoordelijke kat. Als het me belieft een grasparkiet. Na deze uren complete ontspanning is er iets wat ik simpelweg De Paniek zal noemen en zit ik met opengesperde ogen en fluoriscerende inkt op mn kin aan mn bureautje te geven. Rond zes uur ’s ochtends spring ik onder de douche en ren ik naar het station, om dan aan de VUB een hoogstens “treurig” te noemen examen in te leveren. Ondertussen ben ik zo opgefokt dat mijn ontspannings-knallen ritueel zich blijft herhalen tot ik er op een gegeven moment letterlijk bij neerval. Iedere examenperiode mis ik minstens twee examens wegens “complètement cassée dans la clinique”.
Deze januari 2010 maakte ik het echter wel heel erg bontapprovedbypeta. Een, lichte hersenschudding, stevige maagwandaantasting, nierbekkenontsteking, geblokkeerde ruggenwervel en een trauma aan de linkerknie maakten me het studeren voor en afleggen van de examens Actualiteit2009, Engelse Taalkunde en Algemene Taalwetenschap onmogelijk. Tant pis, ik heb er wel een heerlijk dramatische tijd opzitten en ben een vijftal ongewenste kilootjes kwijt.
Verloop: Aangezien terminaal zieken het mogen maar ik het tenminste kan: mijn ziektedagboek, neergeschreven in ultieme pijn en schtijl op moleskine, voor u overgetokkeld.
VRIJDAG
Wakker geworden met 2 blauwe ogen waar Mike Tyson geen beetje jaloers op zu geweest zijn. Van mn hautaine tak gemaakt; dit was absolument pas part of the plan. Verpleegster met crocs moest met me lachen, ik niet. Heb haar naar het schijnt nog iets naar het hoofd geslinger à la “kijk mij! Mijn ogen naar de knoppen, een bh dragen verboden.. jij gaat de rekening betalen!” maar werd wijselijk genegeerd.
Ik kreeg een yoghurtje, zien of ik het binnen kon houden. Major Failure.
ALLES! IS! KAPOT!
Dude vertelde me net dat ie “niet zo is voor morfine”. Ik startte zijn muziekles met strawberry fields forever. Ik mis mijn iPod zo hard dat het fysiek pijn doet.
Bij deze wens ik CV en IM veel succes met de examens die ik niet kan afleggen.
Straks naar huis. Werd gewassen met zeep die naar oude mannen ruikt maar blijkbaar uit de nieuwste lijn van Rituals komt. Ik wil janken maar dat helpt mn uiterlijk er vast niet op vooruit.
Thuis. Gewassen en gebaad met eigen zeep. Verplicht te bed blijven en géén idee of ik nu dag- of nachtcreme over mn gezicht moet pletsen.
Ik smeerde nachtcreme.
Marimekkodonsdeken, nachtkleedje van Paul Smith en kotsemmer van tupperware. Vies af!
Ik haat Blokken, ik haat Ben Crabbé en ik haat ‘Sven’.
Wakkerworden na een zeteldutje en in de hel die “De generatieshow” blijkt te heten terechtkomen. De leegte die Felice Damiano achtergelaten heeft is immens.
NACHT
Is het fout dat mijn ziel Chinees Nieuwjaar viert bij het denken aan alle kilo’s die er momenteel afsmelten? Als ik op het einde van deze week weer in mn fornarinajeans kan geef ik een smoothieparty
Mijn been ziet er afschuwelijk (stoer) uit. Zou ik het twitteren?
ZATERDAG
Het is zes uur ’s ochtends en ik vraag me af wanneer het sociaal aanvaard is om zielig kreunend voor de slaapkamerdeur van je ouders te gaan liggen die beiden een werkdag van tien uur voor de boeg hebben.
Juich ende partij, ik heb mijn eerste slokken water weten binnenhouden. Over vier uurtjes probeer ik het met thee. Hoe awesomely spannend is mijn leven?
De poetsvrouw schrok zich een stoma toen ze mij zag. Ik noteer: aanstelster. In der Polland zijn ze vast wel ergere dingen gewoon, neen?
IM vroeg me net waar de Paul Smith outletstore in Antwerpen was, “maar niet die in de nationalestraat”. Ik hoop dat ze zich vergiste, ofwel begint mijn geheugen ad random dingen te wissen. /Unlike!
Ik zei “dingen” zonder eerst “shizzle” te denken, I’m losing my swagger.
Heb een miniportie spinazie gegeten. Huilde achteraf. Vraag me af hoeveel ik zou zijn bijgekomen.
NACHT
THIS IS SPARTA!
ZONDAG
Te misselijk om nog op mn nagels te bijten. Er kan nu zelfs vuil onder. Jeugdige mannenschouders van Gent en omstreken: opgelet!
Echte ellende, dit is het. Onmogelijk om te slapen, niettedoen om te studeren en mijn ziektebriefje loopt tot en met maandag. Dinsdag drie examens. Mijn koninkrijk en drie tonnen rijstpap om die alles verzengende hoofd- en nekpijn te laten ophouden.
Ik loop in een boogje om spiegels maar af en toe is het onvermijdelijk. Gezicht van de dag: taartdeegkleur, bloedloze lippen en zwarte wallen. Mijn papa: “ah! Ik zie dat je gewicht aan het verliezen bent! Mooi zo!” Mag niet janken of mn kop knalt van mn nek.
Net een babyorchidee op mn ziekebed gekregen. De verzorgingsinstructies gaan mn petje te boven, zeker als je weet dat ik een postit op mn badkamerspiegel heb kleven zodat ik niet vergeet mn make-up ’s avonds te verwijderen.
Spanning ten huize Ruby: ik moet straks rood vlees eten kwestie van niet meer flauw te vallen en mijn dosis pijnstillers te mogen verhogen.
Epiloog: ik at de steak, en at daarna nog veel meer. De donderdag erna ben ik beginnen schransen tot ik erbij neerviel. Dat was gelukkig al na een kleine halve pizza. De wereld wil me mager, je zal het zien! Ondertussen hos ik alweer vrolijk rond op hoge hakken, knalt er muziek in mn oren en hou ik voedsel redelijk goed binnen. Skivakantie moeten skippen, maar wel extra werk op mn schouders genomen.
Volgende week interview ik The Plasticines, skinny fabulous biatchiz die me instant complexen gaan bezorgen, hoogtijd dat ik nog ns met mn kop ergens tegenknal. Laterz!
ongesteldheid tijdens de examens = janken terwijl je leert over de genocide in Srebrenica onder de Dutchbat in Potocari en de onverschilligheid van Boutros (Boutros!) Ghali. Ik heb nooit gecared om de Balkan en nu dit!
Fake Plastic Ruby 