Durum-dumb Tsjh!

Ik merk aan mijn omgeving dat steeds meer mensen op zoek zijn naar Een Lief. Niet persé een longterm “schat knijp jij de mee-eters op mn rug even uit nu je daar toch bent”-relationshit, maar gewoon een sappig stukje vlees om de zomer mee door te komen. Borsten ingevet en hakken geslepen begeven ze zich naar de seksuele supermarkt die haar waar op broeierige terrasjes uitstalt al ware het een feestelijke strandbarbecue.

Ook ik struin de buffelbufetten van de Gentse binnenstad af, maar met weinig appetijt; een recentelijk opgelopen voedselvergifitiging speelt me nog steeds te veel parten. Een beetje lusteloos rondgeprick hier en daar, maar om te overleven in de relationele restaurantbusiness kan je beter een sterke maag hebben. Het oeroude principe “eten of gegeten worden” staat hier in steengrill gehouwen. Persoonlijk vind ik het niet zo erg wanneer dat laatste mij overkomt, met alle puns lekker nat geintended, maar er zijn wijven voor wie de hemelsluizen op dat moment opengetrokken worden. Ze wanen zich de eerste beste bickybimbo, en vaak kan ik niet anders dan hen gelijk geven. Wie in die metafoor de snackbar is laat ik even in het midden, maar wat duidelijk is dat zij verslonden werd en de jongen deze maal spreekwoordelijk “vol” zat.

Zonder bitter, feministisch of wrang te klinken; dat is nu eenmaal hoe het gaat. Na grote hoeveelheden alcohol gaan mannelijke sadistische snackers op zoek naar een gewillig Tozi-trutje. “Met alle groentjes?” –“Ja.. of nee, doe maar eentje zonder capsones graag.” Met beide handen omklemmen ze hun hap die ze gulzig met hun mond bewerken, en smakken goedkeurend bij de aanblik van de volgespoten lekkernij. Dat het smakelijke ding ondertussen half uit elkaar valt in hun grijpgrage handen kan hen weinig schelen, instant satisfaction, door alcohol gegenereerde munchies, en achteraf voldaan grijnzen. Hun etensresten mag iemand anders opruimen, in het beste geval halen ze zelf nog een servetje boven. Wie is er dan nog verbaasd dat ze, net zoals na iedere goedkope snack, achteraf nog honger hebben?

Voor enkele acquaintances hier me overgieten met hete pek en zwanenveren: ik ben niet algeheel tegen zulke nachtelijke smulpapen, en maakte me zelf ook al enkele malen schuldig aan kosteloos kluiven. Bij bepaalde bedpartners kon een gedeelde toekomst me immers worst wezen, dus vraiment oui et de nouveau!, ik gedroeg me als een (vian)del en liet ze mij in een recordtempo verslinden. Zolang het duidelijk is wat je beiden van een bedencouter verwacht zou een indigestie uitgesloten moeten zijn. Zolang je niet kotst, sterft van de maagpijn of tranende ogen krijgt heeft het geen fuckall te betekenen.

Voor zij die echter juli en augustus 2010 persé willen bombarderen tot een onvervalste Summer Of True Love: hang niet de cheapass chutney uit! Stop met mannen over je heen te laten rollen al ware je de eerste beste tearoompannenkoek. Wees duurzaam, wees precious, wees motherfucking L’oréal. Wees verse gember voor mijn part, het soort spul waarvoor ze helemaal naar een speciaalzaak moeten rijden, in de rij moeten staan en nog eens een flink pak euro’s voor mogen neertellen. Of wees gewoon godvergeten lekker. Onvoorstelbaar verukkelijk. Zinnenstrelend, onvergetelijk en simpelweg sensationeel*. Dat/daar schuiven ze echt nog wel een tweede, derde, vierde keer voor binnen.

Itadakimasu!

* Laat het zijn van sushi of andere visgerechten voor die gelegenheden achterwege.