Epitaaf

ik schrijf om te kunnen schrijven. ik schrijf omdat mn leven ervanaf hangt.

Morgen moet immers een portfolio ingediend worden. Een allegaartje van schrijfsels waar ondergetekende weer veel te laat aan begonnen is. Zodoende probeert ze als een sneltrein wat bij elkaar te kriebelen, ware het niet dat de perfectionist in haar dan zijn lelijke kop laat zien. Ik kàn niets ondermaats afgeven! Afgezien van het lakken van mn teennagels is er NIETS waar ik niet bijzonder pietepeuterig in ben. Van het flossen van mijn tanden tot het schrijven van een boodschappenlijstje, alles moet tot in de puntjes esthetiek uitstralen. 

Met dat portfolio zo ook hetzelfde. Proffen zijn leeuwen, ze verscheuren, bijten en slurpen, om zich dan af en toe te verslikken in een dt-fout op een slide. Geen énkel monster gaat denken “O, Zij, ja, het is duidelijk, ze had gewoon haar dagje niet”. Neen, ze schudden hun harige hoofden, klemmen hun rode marker tussen hun tanden en denken simpelweg dat ik niet kan schrijven. Met 1 eclipsvormig rood gebaar vagen ze heel mijn toekomst van tafel. Dat mag ik niet laten gebeuren. Niet alleen mijn toekomst, maar ook mijn reputatie staat op het spel! 

Vandaar dat ik nu wanhopig de boel bij elkaar tokkel. Ik schrijf in de hoop dat de vibe me te pakken krijgt, dat de schwung weer in mn vingers zit en de woorden met elkaar hoempapa dansen zonder dat er eentje struikelt. Geen pretje voor jullie om te lezen, ongetwijfeld, maar onthoud:

 

Ik? ik heb gewoon mn dagje niet.