boe-hoe.

Frustratie noopt wel vaker tot schrijven en ziehier de vrucht in vorm van nieuw blogvoer. Even terug deed een dierbare vriend me een verdoken indecent proposal: het bekijken van een filmklassieker van jewelste, gepaard gaande met de nodige portie drank en zijn snuggere opmerkingen over Herr Lynch’s magistrale filmtechniek. Een niercrisis mijnentwege velde het drankgebruik, maar de afspraak staat nog steeds.

Aanstaande dinsdag zal ik me in een zetel op zo’n 12 minuten van mijn ouderlijk huis ploffen om te genieten van Elephant Man. Nuja, genieten.. Menig macho die mijn vriendenkring rijk is verklaarde reeds te hebben gegriend als een klein kind bij het bekijken van deze cultklassieker. Alarmbellen deden mijn reeds beschadigde trommelvliezen nog verder scheuren.

Ik ben namelijk niet het type meisje dat mooi en liefelijk weent. Bij mij geen zilvergrijze traan die eenzaam langs mijn wang naar beneden biggelt om te sterven in mijn mondhoek. Geen kanten zakdoekje tegen de lichtjes trillende onderlip gekneld en al zeker geen geluidloos lijden.

Ik ben het type waarvoor zaalwachters tijdens Pearl Harbour hun zaklampje aanknipten en met aandrang vroegen om “alstublieft wat zachter te huilen”. Twilight, Annie, Dieren in Nesten, ja, zelfs Flikken heeft de waterlanders bij mij al doen vloeien. (Voor dat laatste een excuus: ik heb een zwak voor Jo De Meyere. Ieder mens heeft recht op 1 “een zwak voor”)

Voor zover ik weet heeft John Nauwelaerts geen rolletje in Elephant Man, maar ik ben er zeker van dat een of andere trigger mijn kraan wel zal opendraaien, die 14e juli. Tant pis: the show must go on, al was het maar om mijn culturele bagage te bestendigen. Bij deze, beste Benjamin, wees voorbereid op liters tranen, onophoudelijk gesnotter en een occasionele hik, gezwollen oogleden, drijfnatte mouwen en rode vlekken in mijn hals. Het enige wat bij de aftiteling niet in staat van ontbinding zal verkeren is mijn mascara. Yves Saint Laurent is werkelijk een heilige!